Վովա Արզումանյան.Լույսերի երկինք

Ընկերս լույսերի

երկնքից

կամրջվող

առավոտներ է մաղում։

Այդ խաղը քարե

երջանկություն է

ինձ համար,

որ պեղել եմ

նրանից հետո

(կամ նա է պեղել ինձ համար)։

Թաքուն չեմ պահում

երբեք,

որ նրանք պատմեն

իմ մասին

(ժամանակից ներսուդուրս)։

Հողե կացարանի հուշերս

չաղաղակող ժամանակ են դարձել,

որ մեկ-մեկ

արտագրում են

հետհասցե

բոլոր

նամակները։

Քամին այսչափ

ալարկոտ չի եղել,

որ չի հասնում լույսերի երկինք,

որտեղ ոտնահետքերն են

կյանքի...